Hoe weten we wanneer we de nieuwe ruimterace zullen winnen?

Toen president John F. Kennedy gooide de handschoen neer voor de eerste race van de maand was het heel eenvoudig om de winnaars en verliezers te bepalen. “Ik geloof dat dit land zich moet inzetten om voor het einde van dit decennium het doel te bereiken om een ​​man op de maan te laten landen en hem veilig naar de aarde terug te brengen. Geen ruimtevaartproject in deze periode zal indrukwekkender zijn voor de mensheid, of belangrijker voor verreikende verkenning van de ruimte; en geen enkele zal zo moeilijk of duur zijn om te bereiken, ‘zei hij. De natie die deze prestatie als eerste bereikte, de Verenigde Staten of de Sovjet-Unie, zou de door Kennedy gestelde uitdaging winnen.

Iets meer dan acht jaar later, op 20 juli 1969, wonnen de Verenigde Staten de eerste race naar de maan. “Dat is een kleine stap voor de mens, een grote sprong voor de mensheid”, zei Neil Armstrong beroemd toen hij op het oppervlak van de maan stapte.

Meer dan 50 jaar later is er weer een ruimterace ontstaan ​​tussen NASA, samen met een coalitie van regeringen en particuliere bedrijven, en de Volksrepubliek China. Maar wat is een overwinning in Space Race 2.0? De winnaar zal toch niet alleen de partij zijn die de mensen als eerste naar de maan brengt?

Een recent artikel in Foreign Policy suggereert dat er twee maatstaven zijn om de winnaar van de nieuwe ruimterace te bepalen. De eerste is welke kant de regels maakt voor het opereren in de ruimte. De tweede is welke kant een groter vermogen laat zien om de ruimte economisch te ontwikkelen, te beginnen met de maan.

In termen van regelgeving heeft de door NASA geleide alliantie de overhand, bedankt Overeenkomsten van Artemis. Overeenkomsten zijn een niet-controversiële reeks regels die samenwerking en niet-inmenging verplicht stellen, gebaseerd op een juridisch precedent. Meer dan 20 landen ondertekenden het Artemis-verdrag, waarbij Duitsland en India onwelkom bleven.

China en Rusland verzetten zich tegen het Artemis-akkoord. Hun excuus is blijkbaar dat ze vinden dat de overeenkomsten te gericht zijn op de commerciële belangen van de Verenigde Staten en het Westen. Hun echte reden is waarschijnlijker dat het Verdrag van Artemis met name China ervan zou weerhouden de hegemonie op de maan en andere hemellichamen te vestigen.

NASA en haar partners lopen ook voorop in de economische ontwikkeling van de ruimte. Iedereen kent de miljardair-ondernemer Elon Musk en hoe zijn commerciële ruimtevaartbedrijf SpaceX de kosten van ruimtevluchten met verschillende ordes van grootte heeft verlaagd. Andere start-ups in de ruimtevaart zijn Blue Origin, Relativity Space en Rocket Lab. Mede dankzij deze nieuwe commerciële partners keert Amerika terug naar de maan.

Volgens de Amerikaanse inlichtingendienst, maakt China grote vorderingen bij het opzetten van een eigen commerciële ruimtevaartsector. Volgens een door het Congres goedgekeurd rapport zal China tegen 2030 een wereldwijde concurrent worden. Echter, gezien de neiging van Peking om een ​​harde hand toe te passen op particuliere zaken, zou men aan die voorspelling kunnen twijfelen. Ook voor innovatie is China te afhankelijk van industriële spionage

Toch kunnen NASA en haar partners een paar dingen doen om te bewijzen dat de weg naar economische ontwikkeling op de maan en uiteindelijk de rest van het zonnestelsel via deelnemers aan NASA’s Artemis-programma loopt. Een maanbasiskamp gepland voor de jaren 2030 kan worden onderhouden door de maan te ontginnen voor water, zuurstof en bouwmaterialen. Maar naarmate het basiskamp uitgroeit tot een volledige kolonie, kan de Artemis Alliance meer doen.

Zo kan Blue Origin ingaan op haar voorstel om zonnepanelen te bouwen van maanmateriaal. Zonnepanelen die op de maan zijn gemaakt, kunnen vervolgens worden gebruikt om een ​​prototype van een ruimte-zonne-energiecentrale te bouwen om zonne-energie in de ruimte op te vangen en naar een ontvangststation op aarde te stralen.

Astronauten op de maan kunnen ook regoliet ontginnen voor helium 3, een isotoop die door miljarden jaren zonnewind op de maan is afgezet. Velen geloven dat de stof schone, betaalbare en overvloedige fusie-energie zal aandrijven. Een SpaceX Starship gevuld met Helium 3, geleverd aan de aarde en verkocht aan bedrijven die fusiecentrales ontwikkelen, zou ook het bewijs zijn dat de Artemis Alliance een ruimte-economie kan creëren met behulp van maanbronnen.

Daarom zal de winnaar van de Space Race 2.0 niet worden gewonnen door degene die meer dan 50 jaar na Apollo als eerste een missie naar de maan uitvoert met vlaggen en voetafdrukken. De winnaar zal de partij zijn die de menselijke economische activiteit buiten de aarde kan uitbreiden, volgens een reeks gemakkelijk te begrijpen en aanvaardbare regels, en zo de toekomst van de menselijke beschaving vooruit kan helpen.

Mark R. Whittington is de auteur van de ruimteverkenningsstudie “Waarom is het zo moeilijk om terug te keren naar de maan?” net zoals “De maan, Mars en verder,” En “Waarom gaat Amerika terug naar de maan?Hij blogt bij De Hoek van Curmudgeon.